Odżywianie jest podstawową czynnością życiową wszystkich organizmów żywych. Oprócz oczywistych czynników wpływających na zapotrzebowanie pokarmowe zwierząt (rasa, płeć, wiek, pora roku, system utrzymania) istnieją też bardziej złożone (kierunek produkcji, ciąża lub laktacja). Nieodpowiednio dobrana dieta wpływa negatywnie nie tylko na wydajność produkcyjną zwierzęcia, ale i na jego zdrowie.

Głównym zadaniem żywienia jest dostarczenie energii zwierzętom w postaci węglowodanów, białek i tłuszczów. Jednocześnie, energia powinna być czerpana z węglowodanów i tłuszczy, bo wykorzystywanie białka do tworzenia energii może świadczyć o brakach w dawce pokarmowej.

Odgałęzieniem żywienia zwierząt, zajmującym się poznaniem pasz (ich składu chemicznego, przyswajalności i wartości) jest paszoznawstwo. Pasze dzielimy na te pochodzenia zwierzęcego, roślinnego, a także produkty syntetyczne i minerały.

W obrębie pasz roślinnych objętościowych (soczystych, czyli o dużej zawartości wody) znajdują się kiszonki, zielonki, produkty okopowe i produkty uboczne przemysłu rolnego. Do suchych zaś należą: susze, siano oraz słoma i plewy. Do pasz treściwych należą za to ziarna zbóż, otręby, śruty i nasiona roślin strączkowych.

Pasze roślinne zapewniają białko, węglowodany oraz witaminy i minerały.

Pasze pochodzenia zwierzęcego to mączki (mięsno-kostne, rybne), mleko, serwatka oraz maślanka. Głównym składnikiem pasz tego pochodzenia jest białko. Dla uzupełnienia diety dodaje się mieszanki przemysłowe: pełnoporcjowe, uzupełniające lub koncentraty białkowe i tłuszczowe. Czasem stosuje się także dodatki mineralne i witaminowe.

Przy bilansowaniu diety należy trzymać się kilku zasad. Pierwsza z nich to zweryfkowanie zapotrzebowania zwierzęcia na składniki pokarmowe (energia, białko i składniki mineralne), druga dotyczy wyboru paszy, a trzecia to ułożenie dawki pokarmowej, to znaczy zaplanowanie diety w oparciu o parametry paszy.

Istotną wartością, która określa wartość pokarmową paszy jest jej strawność. Jest to iloraz ilości składnika strawionego i ilości składnika pobranego w paszy. Dla miarodajnej oceny wchłoniętych pierwiastków oblicza się ich bilanse w diecie zwierzęcia. W ten sposób oblicza się bilans azotu i węgla. Zasada obliczeń jest prosta – od ilości pobranego pierwiastka odejmuje się zawartość pierwiastka w produktach i wydalinach. Różnicę stanowi retencja azotu lub węgla w organizmie. Wartość większa od zera (w przypadku azotu) oznacza przyrost tkanki mięśniowej.

W związku z różnymi wymaganiami bytowymi konkretnych osobników należy dostosować odpowiednio rację żywieniową do ich potrzeb. Szczególnie ważne jest to dla dużych gospodarstw, gdzie stawia się przede wszystkim na maksymalną wydajność produkcyjną, ściśle powiązaną z dokładnie monitorowanym żywieniem dostosowanym do zwierzęcia.

Dawno  temu przydomowe ziemianki były powszechnym sposobem przechowywania płodów rolnych, głównie warzyw. Zabezpieczano w ten sposób żywność przed zepsuciem na długie miesiące, jako że w ziemiankach panują idealne dla przechowalnictwa warunki wilgotności i temperatury. Kiedyś wykonywano te solidne konstrukcje przede wszystkim z drewnianych bali. Później zapomniano o nich na długie lata. Obecnie ziemianki zostały odkryte na nowo i przeżywają renesans, buduje się jednak piwniczki trwalsze, z wykorzystaniem elementów betonowych.

            Ziemiankę najlepiej zaplanować w miejscu zacienionym i niezbyt wilgotnym. Konstrukcja posiada własne wejście, które najlepiej ulokować od strony północnej, by front mniej się nagrzewał od słońca. Ma to na celu zachowanie stałej, optymalnej dla przechowalnictwa owoców i warzyw temperatury 5 – 8 stopni Celsjusza.

            Betonowe ściany ziemianki zamawia się w specjalnych firmach, które oferują szeroką gamę kształtów i rozmiarów piwniczek i podejmują się montażu elementów. Kiedy już zdecydujemy się na konkretne wymiary, przychodzi pora na zrobienie wykopu. Najłatwiej zamówić usługę koparki, która wyręczy nas w trudzie robót ziemnych. Wykop powinien być zawsze ok. 30 cm większy od planowanych wymiarów ławy fundamentowej. Ziemię odkładamy na bok w pryzmę, z której czerpać będziemy przy obsypywaniu ziemianki. Później na spód wykopu wylewa się beton, na nim montuje gotowe elementy konstrukcji. Ważna jest izolacja (np. przy pomocy papy czy folii w płynie), która zabezpieczy wnętrze przed nadmiernym zawilgotnieniem.

            Dobrze wykonana ziemianka jest prawdziwą ozdobą ogródka. Po rozplantowaniu ziemi na jej dachu nie zapomnijmy wysiać tam trawy. Zadbajmy również o piękne, zdobione okucia drewnianych drzwi wejściowych, które dodadzą konstrukcji uroku. Całość prezentuje się naprawdę wspaniale, swoim wyglądem przypomina domek hobbita.