Modny w ostatnich latach temat popularyzacji mało znanych roślin sadowniczych, sprawia, że entuzjastów zagadnienia przybywa.
Ten zimozielony krzew, potocznie nazywany ościałem (ze względu na kolczaste ząbki na brzegu blaszki liściowej) należy do rodziny berberysowatych (Berberidaceae). Kwitnie pod koniec kwietnia i  w maju.

Owoce mahonii poza walorami dekoracyjnymi cechują się bogatym składem chemicznym. Zawartość suchej masy to 21-26%. Jagody zawierają 8,3-11% cukrowców, do 0,33% rozpuszczalnych pektyn i 1,3-4,3% kwasów organicznych. Ze względu na dużą zawartość witamin C, A, E, antocyjanów, pektyn i kwasów organicznych (cytrynowy, jabłkowy, a nawet bursztynowy) – mahonii przypisuje się profilaktyczne działanie przeciw chorobom cywilizacyjnym, regulujące trawienie i przemianę materii. Używa się jej owoców w leczeniu przeziębienia, anginy, grypy – jako słaby środek obniżający gorączkę, pomocniczo w  reumatyzmie.

Przetwory (soki, konfitury, galaretki, kompoty i susz) należy wykonywać z przemarzniętych już owoców.

Jeżeli chodzi o uprawę tego krzewu – to nie jest on zbyt wybredny w stosunku do gleby. Nie toleruje ziem ciężkich, zlewnych i kwaśnych. Dla mahonii zaleca się rozstawę 2x2 m. Nie zaleca się cięcia krzewu, chyba, że w celu usunięcia chorych czy przemarzniętych pędów. Pielęgnacja tego krzewu jest stosunkowo łatwa. Pamiętać należy jedynie o odchwaszczaniu gleby i zasilaniu jej kompostem bądź też gnojowicą co 3-4 lata.
Plon jagód z jednego krzewu wynosi 0,2 – 2 kg.

Ąutorka: Magdalena Wszołek