Ekologia to także dbanie o dobrostan zwierząt. Dlatego, w odróżnieniu od chowu konwencjonalnego, warunki są tu precyzyjnie określone. W jednym kurniku nie powinno być więcej niż 300 niosek. Dodatkowo na każdy hektar ich liczba nie powinna przekraczać 230, a na każdy m2 kurnika – 6. Każde zwierzę powinno mieć do dyspozycji co najmniej 1600 cm², czyli dwa razy więcej miejsca niż w konwencjonalnym chowie klatkowym. Zaleca się przeznaczenie co najmniej ⅓ powierzchni podłogowej na grzebalisko. Należy także zapewnić każdej kurze odpowiednią ilość dobrej jakości ściółki, gniazda o powierzchni większej niż 120 cm² oraz 18-centymetrowe grzędy. Wymagany jest łatwo dostępny wybieg. Zaleca się pokrycie go roślinnością. Można go poszerzyć tworząc zadaszony obszar poza kurnikiem – tzw. „zimowy ogród”, który może być używany przez zwierzęta niezależnie od warunków atmosferycznych. Dobrze, gdy posadzi się tam krzewy i drzewa. Dzięki takiemu rozwiązaniu kury nie będą bały się drapieżnych ptaków i będą miały możliwość poruszania się nie tylko w pobliżu kurnika, ale także po całej powierzchni wybiegu.
Funkcjonują typy kurników do chowu wolierowego i ściółkowego. Istotną cechą wykorzystania wolierów są podwyższone grzędy z różnymi poziomami. Inną możliwością ekologicznego chowu kur niosek są kurniki mobilne, które można łatwo przestawiać z jednego miejsca na drugie. Takie kurniki służą do chowu dowolnej liczby ptaków. Można je komponować. Mogą się w nich znajdować zarówno doły do gromadzenia odchodów, jak i woliery. Dzięki mobilności kurnika kury mogą korzystać z wybiegu pokrytego świeżą roślinnością, która szybko odrasta. Zaletą tego sposobu chowu jest możliwość pozyskania dodatkowych klientów na przykład dzięki umieszczaniu mobilnych kurników w pobliżu dróg, którymi przemieszczają się potencjalni kupcy jaj lub mięsa.

Na podstawie: Biluletyn EkoConnect