Nastały tęgie mrozy. Zima to czas wdziewania grubych swetrów, a zdarza się, że surowcem do ich wykonania jest wełna z alpak. Na światowych rynkach osiąga ona wysokie ceny i jest postrzegana jako bardzo atrakcyjny towar. Dlaczego? Runo alpak jest trzy razy mocniejsze niż wełna owcza oraz wielokrotnie cieplejsze, przewyższa nawet puch. Cechuje je dodatkowo wyjątkowa miękkość. Alpaki dostarczają jednak nie tylko wełny o doskonałych właściwościach, ale także mięsa o niskiej zawartości cholesterolu przypominającego w smaku dziczyznę.

Polsce jest już kilkudziesięciu hodowców tych zwierząt. W gospodarstwach agroturystycznych są nie tylko ciekawostką, ale mogą być wykorzystywane w terapii różnorodnych schorzeń jako zwierzęta łagodne i cierpliwe.

Alpaki należą do rodziny wielbłądowatych, pochodzą z Ameryki Południowej. W naturze pasą się na górskich łąkach nawet do 5000 m.n.p.m. Znoszą dobrze suszę, upały i silne mrozy, dlatego można je polecić do chowu w gospodarstwach o profilu ekologicznym. Cały rok praktycznie mogą być na pastwisku (na hektarze do 30 alpak). Latem też nie mają wielkich wymagań – nie trzeba ich dokarmiać. Wyjątkowo dobrze trawią i przyswajają pokarm roślinny, suchy i świeży, spożywają go mniej niż inne zwierzęta hodowlane, a wszystko dzięki trzykomorowemu żołądkowi. Dodatkową zaletą jest sam sposób zgryzania traw. Nie mają górnych siekaczy, dlatego część rośliny pozostaje nietknięta i szybciej odrasta. Nie pozostawiają odchodów gdziekolwiek, ale w jednym lub dwóch miejscach w zagrodzie, na pastwisku, co ułatwia sprzątanie.

Mimo niewielkich wymagań, wskazane jest, aby alpaki miały zadaszenie lub nieocieplony budynek, w którym schronią się podczas niekorzystnej pogody przed śniegiem i wiatrem. Można je tam dokarmiać marchwią, burakami, paszą treściwą. Konieczna jest też woda i lizawka solna. Wybieg warto zaopatrzyć w niewielki staw i/lub miejsce z piaskiem, gdyż zwierzęta te lubią kąpiele i tarzanie się w piasku, w ten sposób usuwając pasożyty ze skóry i czyszcząc wełnę.

Wyróżniamy dwie rasy alpak: Huacaya o puszystym, kędzierzawym włosiu, Suri o włosiu długim jedwabistym. Występują w wielu barwnych odmianach od białej do czarnej.

Żyją do 20 lat, osiągając wagę do 80 kg i wysokość w kłębie do 85 cm. Samice pierwsze młode rodzą po osiągnięciu dojrzałości (18-24 miesiące) i trwającej 11 miesięcy ciąży.

Alpakom podcina się dwa razy w roku racice. Jeśli jedzą miękki pokarm, konieczna jest korekcja zębów, które jak u innych gryzoni rosną całe życie.

Najważniejszym momentem jest strzyga, którą wykonuje się w kwietniu lub maju, aby zwierzęta lepiej znosiły letnie upały. Jedyny warunek – nie wykonuje się jej u samic w końcówce ciąży. Wydajność wełny jest podobna jak u owiec - około 3-5 kg wełny rocznie, ale surowiec jest znacznie droższy – 120 zł/kg.

Alpaki są zwierzętami żywotnymi i nie chorują – konieczne są szczepienia i ewentualnie odrobaczanie wiosną i jesienią.

Alpaki nie są drogie w utrzymaniu, nie wymagają wielu prac, a uzyskujemy wełnę, dietetyczne mięso i możliwość sprzedania młodych osobników innym hodowcom. Zakup jednej alpaki to wydatek 5-10 tys. zł.